© Monsters slapen nooit.
Soms ben ik de taal opeens bijster. Dan denk ik na over de betekenis van een woord, bekijk ik het van alle kanten, raak ik plotseling verstrikt in letters en verzuip ik zomaar in een antoniem. ‘Respect’, dat is waar ik het over heb. En ‘disrespect’ het verstikkende tegenovergestelde.
‘Dis-‘... Ergens klinkt het niet. Een voorvoegsel dat de weg kwijt is. ‘Continuïteit’ en ‘discontinuïteit’? Ja, oké: iets is immers continu of nietcontinu. Mmh… ‘harmonie’ en ‘disharmonie’? Vooruit, prima: iets is tenslotte harmonisch of nietharmonisch. Maar ‘discipline’ en ‘cipline’? Of ‘distributie’ en ‘tributie’? Een ‘discussie’ en een ‘cussie’? Respect en nietrespect? Help, meneer van Dale, ik krijg het zo langzamerhand spaans benauwd.
Respect toon je. Net als respectloosheid. Maar, respectloos niet. Je bent respectvol, of vol respect, je bent echter nooit gewoon respect. Je uit jezelf respectloos of mét respect, nochtans niet respectleeg! En respectheid? Mijn excuses respectloosheid, dat bestaat gewoonweg niet. Ten opzichte van ‘respectvol’ is ‘disrespectvol’ wél weer uitermate antonimisch correct. Respectvol en nietrespectvol. Ja, dát klopt. En toch... Er blijft iets wringen. Iets, iets… onzeggenlijks. Iets onverwoordbaars…
Maar… wacht eens even… ‘On-’…? Kom op verstand, kom op grijze cellen, leg die verbanden! Je hebt… balans en… onbalans. Kunde en… onkunde. Respectvol en onrespectvol! Respect, en geheel averechts, het ONrespect! Hoe bestaat het dat dit woord in de Nederlandsche taal niet bestaat? Dat is toch disuitstaanbaar! Disdoenlijk! Dismogelijk! Heel taalminnend Holland de straten op! Dit disrecht moet we bevechten! Met zijn allen op de zeepkist voor 'onrespect'!
Lollieknollie ik voel je… hahahaha